1.0 PENGENALAN
Kajian mengenai ayat penyata telah
banyak dilakukan oleh penahu-penahu terdahulu seperti Asmah Hj. Omar (1993),
Zainal Abidin Ahmad (2000). Nik Safiah Karim et al. (2003), Abdullah Hassan
(2006) dan ramai lagi. Berdasarkan pembacaan yang dibuat, penahu-penahu telah
mengelompokkan kajian-kajian tersebut kepada beberapa kriteria iaitu konsep,
jenis ayat penyata. ciri-ciri yang digunakan dalam ayat penyata serta perbezaan
ayat penyata mengikut penahu-penahu yang dipilih.
Ayat penyata dilihat merupakan tajuk
yang sangat kecil di dalam kajian-kajian yang dilakukan oleh penahu-penahu yang
terdahulu. Ini menunjukkan sama ada ayat penyata merupakan ayat yang tidak
begitu penting dalam Bahasa Melayu atau pun ayat tersebut belum lagi diterokai
dengan lebih mendalam oleh penahu-penahu terdahulu. Walau bagaimanapun,
kajian-kajian yang dilakukan oleh penahu yang berbeza mempunyai persamaan dan
perbezaan yang tertentu bergantung kepada pemikiran penahu itu sendiri.
Bagi mengkaji dengan lebih mendalam
ayat penyata ini, kajian telah dilakukan untuk melihat pecahan atau pembahagian
yang dilakukan oleh sesetengah penahu terhadap ayat penyata ini. Buku yang
digunakan bagi menyiapkan tugasan ini adalah buku Nahu Melayu Mutakhir yang ditulis oleh Asmah Haji Omar dan juga Tatabahasa Malaysia yang ditulis oleh
Arbak Othman. Selain daripada itu, terdapat lagi buku-buku lain yang digunakan
sebagai rujukan sampingan bagi mendalami lagi ilmu ayat penyata ini.
Di dalam buku Tatabahasa Malaysia, Arbak Othman beliau telah meletakkan ayat
penyata ke dalam satu bab yang bertajuk jenis-jenis ayat. Walau bagaimanapun,
ayat penyata tidak banyak diterangkan. Namun, isi yang diberikan cukup padat
dan ringkas untuk memberi pemahaman yang jelas kepada pembaca.
Di dalam buku Nahu Melayu Mutakhir oleh Asmah Haji Omar, beliau meletakkan ayat
penyata ke dalam bab yang diberi nama ayat dan modus. Modus didefinisikan
sebagai sistem yang memberi pilihan peranan kepada penutur dan pendengar.
Terdapat tiga pembahagian modus yang dibuat oleh penulis iaitu modus tunjukan (indicative mood) dan modus perintah (imperative mood) dan modus seru. Modus perintah adalah penutur sendiri yang
memainkan peranan sebagai pengawal wacana dan pendengar adalah orang yang
dikawal oleh mesej dalam wacana tersebut. Manakala modus tunjukan pula penutur
tidak memerlukan gerak balas dalam apa bentuk sekalipun. Manakala modus seru
pula ialah modus yang menggambarkan emosi.
Kesimpulan kecil yang dapat dibuat
terhadap kajian terdahulu adalah ayat penyata adalah ayat yang dapat difahami
dengan cara yang padat oleh penutur-penutur terdahulu. Ayat penyata biasanya
akan digunakan di dalam kawasan-kawasan yang tertentu dan sifatnya tidak tetap
iaitu mengikut penahu-penahu itu sendiri sama ada ingin meletakkan ayat penyata
ke dalam mana-mana ayat lain untuk digabungkan dan di jelaskan penggunaannya
kepada pembaca.
2.0 BATASAN KAJIAN
Berdasarkan
tugasan yang akan dikaji iaitu berkaitan dengan ayat penyata, kajian ini hanya
akan menumpukan tentang konsep, bentuk, penggunaan dalam ayat serta jenis ayat
penyata dengan lebih mendalam menerusi penerangan selanjutnya. Bagi memantapkan
lagi perbincangan mengenai ayat penyata ini, kami telah menggunakan dua buah buku
utama sebagai perbandingan iaitu Nahu
Melayu Mutakhir oleh Asmah Haji Omar dengan Tatabahasa Malaysia oleh Arbak Othman. Kami juga akan memfokuskan
perbandingan antara kedua-dua buah buku tersebut agar dapat melihat perbezaan
dan persamaan ayat penyata dalam kedua-dua buku tersebut.
3.0 KONSEP AYAT PENYATA
(i)
Ayat
Ayat
ialah unit pengucapan yang paling tinggi letaknya dalam susunan tatabahasa dan
mengandungi makna yang lengkap. Ayat boleh terbentuk daripada satu perkataan
atau susunan beberapa perkataan yang pengucapannya dimulakan dan diakhiri
dengan kesenyapan serta mengandungi intonasi yang sempurna. Ayat juga merupakan
perkataan-perkataan yang mempunyai susunan tertentu dan makna yang lengkap.
Ayat yang lengkap mempunyai subjek dan predikat. Dalam bahasa Melayu terdapat
beberapa jenis ayat iaitu ayat penyata, ayat tanya (ayat tanya tanpa kata tanya
dan ayat tanya dengan kata tanya), ayat
perintah (ayat suruhan, ayat silaan, ayat permintaan, dan ayat larangan) dan
ayat seruan (ayat seru tanpa kata seru dan ayat seru dengan kata seru)
Ayat juga merupakan unsur penting dalam kajian
bahasa. Menurut Kamus Tatabahasa Dewan
Edisi Ketiga, ayat ialah pengucapan yang paling tinggi letaknya dalam susunan
tatabahasa dan mengandungi makna yang lengkap yang pengucapannya dimulai dan
diakhiri dengan kesenyapan serta mengandungi intonasi yang sempurna (Nik Safiah
Karim et.al: 2006:414. Manakala
menurut Asmah Hj. Omar (1980:359), menerangkan “ayat ialah unit yang paling
tinggi dalam skala tatatingkat nahu. Dalam perkataan lain, dalam tatabahasa
tidak ada unit yang lebih tinggi yang mempunyai ayat sebagai unsurnya. Ayat
yang terdiri daripada klausa yang disertai dengan intonasi ayat yang lengkap,
iaitu yang dimulai dengan kesenyapan dan diakhiri dengan kesenyapan dan intonasinya
menyatakan bahawa ayat itu sempurna dan selesai”.
Menurut Nik Hassan Basri Nik Ab. Kadir dalam bukunya
Komsas dan Tatabahasa Melayu menerangkan konsep ayat sebagai satu atau
beberapa perkataan yang berstruktur sebagai satu rangkaian yang merupakan
kesatuan yang membawa sesuatu maksud. Ayat juga dikenali sebagai kalimat.
Menurut beliau “(2003:41) bahawa ayat ialah ujaran yang mengandungi satu idea
yang lengkap, yang mempunyai intonasi-intonasi tertentu dan dibentuk
berpandukan kepada empat pola ayat asas bahasa Melayu, iaitu:
|
(ii)
Ayat
Penyata
Seterusnya,
seperti yang telah dinyatakan terdapat beberapa jenis ayat yang ditentukan berdasarkan intonasi ayat.
Empat jenis ayat tersebut ialah ayat perintah, ayat penyata, ayat seruan dan
ayat tanya. Batasan kajian yang akan diterangkan adalah ayat penyata. Ayat
penyata didefinisikan sebagai ayat yang diucapkan dengan maksud membuat satu
penyataan (Tatabahasa Dewan Edisi Ketiga:441).
Ayat penyata bertujuan untuk menyatakan atau memberikan keterangan tentang
sesuatu perkara, benda atau orang. Selain itu, ayat jenis ini juga disebut
sebagai ayat berita atau ayat keterangan.
Ayat penyata juga ayat yang
diucapkan dengan maksud membuat satu pernyataan. Ayat penyata mempunyai tujuan
untuk menyatakan atau memberi keterangan tentang sesuatu hal. Ayat ini juga
disabit sebagai ayat berita atau ayat keterangan. Ayat penyata juga tergolong
dalam ayat ragam. Selain itu, ayat penyata juga dikenali sebagai ayat berita
atau ayat keterangan
Menurut Nik Hassan Basri Nik Ab.
Kadir dalam bukunya Komsas dan Tatabahasa
Melayu, ayat penyata dikenali juga sebagai ayat keterangan atau ayat
berita. Ayat penyata merupakan ayat yang diucapkan untuk membuat satu penyataan
atau member penerangan dalam sesuatu hal; apabila dalam ayat, ayat penyata
kebiasaannya diberikan tanda noktah (.). Contohnya: Aminah
sedang sembayang hajat.
Selanjutnya, kami akan menerangkan konsep ayat
penyata secara mendalam, oleh itu kami telah membahagikan konsep ayat penyata
kepada dua iaitu konsep dari segi makna dan konsep dari segi intonasi ayat
penyata. Kami juga akan membuat perbandingan antara dua buah buku utama bagi
menjalankan kajian ini iaitu buku Nahu
Melayu Mutakhir oleh Asmah Haji Omar dengan buku Arbak Othman yang bertajuk
Tatabahasa Malaysia. Secara umumnya,
perbandingan yang dibuat dalam kedua-dua buah buku iaitu Nahu Melayu Mutakhir oleh Asmah Haji Omar dengan buku oleh Arbak
Othman dapat menjelaskan tentang persamaan dan perbezaan tentang konsep. Secara
keseluruhannya kedua-dua buku menyatakan konsep dari segi makna dan juga konsep
dari segi intonasi.
i)
Konsep
dari segi makna.
Berdasarkan
buku Arbak Othman, beliau menyatakan bahawa ayat penyata ialah ayat yang
membawa maksud, memberi keterangan atau menyatakan sesuatu hal atau perkara
yang berupa keterangan. Selain itu, menurut Arbak Othman lagi ayat penyata juga
haruslah mengandungi subjek dan predikat manakala Nahu Melayu Mutakhir, Asmah Haji Omar pula ialah menyampaikan
berita dan tidak mensyaratkan adanya gerak balas, baik bersifat kebahasaan
mahupun fizikal. Berdasarkan kedua-dua buku ini jelas menunjukkan bahawa konsep
dari segi makna adalah berbeza di mana
satu buku lebih kepada ayat yang menyatakan keterangan manakala satu buku lagi
menyatakan tentang tujuannya untuk menyampaikan berita.
ii)
Konsep
dari segi intonasi.
Secara keseluruhannya, kedua-dua buku menyatakan konsep dari segi
intonasi, berdasarkan buku Arbak Othman, ayat penyata merupakan ayat yang
diucapkan dengan intonasi yang sederhana dengan nada penutup menurun manakala
buku Nahu Melayu Mutakhir pula
menyatakan ayat berita atau ayat penyata mempunyai nada yang menurun sebelum
kesenyapan. Kesimpulan kecil yang boleh dibuat berdasarkan kenyataan konsep
dari segi intonasi ini ialah kedua-dua buah buku menyatakan bahawa ayat yang
diucapkan mempunyai nada menurun semasa di akhir pengucapannya.
Rajah 1 : Konsep Ayat
Penyata.
Konsep
|
Arbak Othman
|
Asmah Haji Omar
|
Memberi keterangan
|
ü
|
|
Menyampaikan berita
|
ü
|
|
Tidak mempunyai gerak balas
|
ü
|
|
Intonasi sederhana
|
ü
|
|
Intonasi penutup menurun
|
ü
|
ü
|
Berakhir dengan kesenyapan
|
ü
|
ü
|
Mengandungi Subjek dan Predikat.
|
ü
|
4.0
JENIS-JENIS AYAT PENYATA
Dalam mengkaji
perbandingan jenis-jenis ayat penyata berdasarkan buku yang telah dipilih di
antara Nahu Melayu Mutakhir oleh Asmah Haji Omar dengan Tatabahasa Bahasa
Melayu Oleh Arbak Othman, terdapat perbezaan dalam pembahagian jenis-jenis ayat
penyata yang di lakukan. Bagi rujukan buku Arbak Othman, Ayat penyata tidak
dihuraikan jenis yang terkandung di dalamnya. Menurut Arbak Othman, ayat
penyata digolongkan dibawah jenis-jenis ayat dari segi intonasi. Jenis ayat
lain yang diletakkan di bawah sub topik ini antaranya, ayat tanya, ayat
perintah, dan ayat seruan.
Dalam karya Asmah Haji Omar, ayat penyata di
bahagikan kepada beberapa jenis dan pecahan lain dalam memberikan gambaran
jelas fungsi dan jenis sesuatu ayat penyata tersebut. Ayat Penyata dalam Nahu
Melayu Mutakhir dipecahkan kepada empat jenis iaitu jenis penyataan, pengakuan
dan pengesahan, amaran dan pengandaian dan syarat. Dalam sub jenis penyataan,
terdapat pecahan kecil yang membentuk jenis penyataan biasa dan pentakrifan.
Rajah di atas merupakan pecahan yang dilakukan oleh
Asmah Hj. Omar dalam usaha mengelaskan jenis-jenis ayat penyata berdasarkan
peranan dan fungsi ayat tersebut. Setiap jenis ayat tersebut mempunyai fungsi
dan peranan yang berbeza yang akan dihuraikan secara terperinci. Ayat penyata
bagi jenis pernyataan merupakan salah
satu pengungkapan fikiran untuk menyatakan atau memberi maklumat tentang
sesuatu,keadaan, peristiwa, sifat dan sebagainya. Pernyataan ini pula
dipecahkan kepada I) pernyataan biasa dan II) pentakrifan.
Pernyataan biasa adalah makluman yang disampaikan
melalui ayat berita berkaitan apa sahaja. Pentakrifan pula adalah pernyataan
yang menghuraikan sesuatu konsep dengan memberi ciri-ciri atau sifat khusus
bagi menjelaskan konsep tersebut dan membezakan konsep berkenaan dari konsep
yang lain.
Jenis kedua yang dipecahkan oleh Asmah Hj. Omar
adalah ayat penyata pengakuan dan pengesahan. Secara umunya tiada perbezaan
dari segi modus berkaitan pengakuan dan pengesahan. Kedua-dua aspek ini memberi
penilaian benar-tidak (truth-value) sesuatau kenyataan yang di buat. Dari segi
struktur kedua-dua aspek ini menggunakan struktur yang sama iaitu ayat kompleks
yang terdiri dari klausa utama dan klausa objek. Beza yang jelas dapat dilihat
dari aspek ciri iaitu penglibatan kata kerja yang digunakan. Bagi pecahan
pengakuan, kata kerjanya ialah mengaku, bagi pengesahan pula, kata
kerjanya ialah mengesahkan. Seterusnya cirri kedua yang membezakan
struktur ini ialah ciri wajib yang perlu ada pada jenis pengesahan dan
tidak bagi pengakuan. Secara kesimpulanya pengakuan dan pengesahan membawa
makna yang berbeza yang dapat dilihat pada perbezaan dari aspek cirri yang
telah dihuraikan.
Bagi jenis seterusnya ayat penyata terdiri daripada
jenis amaran iaitu sejenis pernyataan yang meminta gerak balas yang
positif dari orang yang menjadi suspeknya.
Amaran juga boleh diwujudkan oleh ayat suruhan atau ayat berita.
Jenis terakhir yang kelaskan jenis ayat penyata
adalah pengandaian dan syarat yang ditandai oleh kata penghubung pengandaian
seperti jika atau seerti dengannya. Secara umunya, Hasil karya Asmah dalam Nahu
Melayu Mutakhir menggambarkan bahawa ayat penyata mempunyai beberapa jenis dan
pecahan kecil dalam jenis-jenis ayat tersebut. Berbeza dengan Arbak Othman yang
tidak membincangkan ayat penyata secara mendalam dan mengkalsifikasikan ayat
penyata sebagai salah satu ayat yang berbeza dari segi intonasi.
5.0
AYAT PENYATA BERDASARKAN PENAHU-PENAHU TERDAHULU
5.1
NAHU MELAYU MUTAKHIR (ASMAH HJ. OMAR)
CIRI-CIRI
|
NAHU MELAYU
MUTAKHIR
( ASMAH HJ.
OMAR )
|
Mempunyai intonasi
|
√
|
Mempunyai tujuan
|
√
|
Menurut
Asmah Hj. Omar dalam bukunya Nahu Melayu Mutakhir (2008:432), ciri-ciri
ayat penyata terbahagi kepada dua iaitu ayat penyata mempunyai intonasi dan
juga mempunyai tujuan tertentu apabila disampaikan. Intonasi ayat penyata yang
ditegaskan dalam buku ini merupakan nada yang menurun sebelum kesenyapan. Hal ini
disokong oleh Ahmad Khir Mohd Nor et. al dalam bukunya Tatabahasa
Asas (2012:426) apabila beliau juga menyatakan bahawa salah satu ciri ayat
penyata adalah mempunyai intonasi dan intonasi tersebut diakhiri dengan nada
turun sebelum kesenyapan.
Selain itu, ayat penyata ini pula bertujuan untuk
menyampaikan berita dan tidak menetapkan perlunya sesuatu tindak balas sama ada
bersifat kebahasaan mahupun yang bersifat perbuatan secara fizikal. Hal ini
disokong oleh Ahmad Khir Mohd Nor et. al dalam bukunya Tatabahasa
Asas (2012:426) apabila beliau juga menyatakan bahawa ayat penyata
diujarkan tanpa mengharapkan jawapan atau gerak balas sama ada bersifat
kebahasaan atau bersifat perbuatan.
5.2
TATABAHASA MALAYSIA (ARBAK OTHMAN)
CIRI-CIRI
|
TATABAHASA
MALAYSIA
( ARBAK
OTHMAN)
|
Mempunyai intonasi
|
√
|
Mempunyai tujuan
|
√
|
Struktur tersendiri
|
√
|
Menurut
Arbak Othman dalam bukunya Tatabahasa Bahasa Malaysia (1984:261), ayat
penyata mempunyai ciri seperti mempunyai intonasi yang tersendiri, mempunyai
tujuan dan mempunyai struktur yang tersendiri dalam sesuatu ayat. Ciri-ciri
dari segi intonasi ayat penyata yang dinyatakan dalam buku ini ialah ayat
penyata perlu diucapkan dengan intonasi yang sederhana dan diakhiri dengan nada
penutup menurun.
Selain daripada ciri intonasi, ayat penyata juga
mempunyai tujuan yang tersendiri iaitu memberi keterangan dan menyatakan
sesuatu hal atau perkara yang berbentuk keterangan. Pernyataan ini juga telah
disokong oleh Ahmad Khir Mohd Nor et. al dalam bukunya Tatabahasa
Asas (2012:426) apabila beliau menyatakan bahawa ayat penyata bertujuan
untuk menyatakan sesuatu. Selain daripada Ahmad Khir Mohd Nor et. al dalam
bukunya Tatabahasa Asas (2012:426), Nik Safiah Karim dalam bukunya Tatabahasa
Dewan (2008:441) juga berpendapat bahawa ayat penyata bertujuan menyatakan
atau memberi keterangan mengenai sesuatu hal. Buku ini juga memberikan
penekanan daripada struktur ayat penyata apabila penulisnya menekankan bahawa
sesuatu struktur ayat penyata perlulah mengandungi di dalamnya subjek dan
predikat.
6.0
PERBANDINGAN CIRI-CIRI AYAT PENYATA BERDASARKAN NAHU MELAYU MUTAKHIR DENGAN
TATABAHASA BAHASA MALAYSIA.
CIRI-CIRI
|
NAHU MELAYU MUTAKHIR
( ASMAH HJ.
OMAR )
|
TATABAHASA
MALAYSIA
( ARBAK
OTHMAN)
|
Mempunyai intonasi
|
√
|
√
|
Mempunyai tujuan
|
√
|
√
|
Struktur tersendiri
|
x
|
√
|
Berdasarkan
kedua-dua buku ini iaitu Nahu Melayu Mutakhir (2008) oleh Asmah Hj. Omar
dengan Tatabahasa Bahasa Malaysia (1984) oleh Arbak Othman, terdapat
beberapa persamaan. Antara persamaan yang boleh dilihat ialah dari segi
intonasi dan tujuan ayat penyata. Walaupun kedua-dua buku ini mempunyai ciri
yang sama namun huraiannya telah di sampaikan dengan cara yang berbeza. Jika
kita lihat dari segi intonasi, Asmah Hj. Omar menyatakan bahawa ayat penyata
perlu diucapkan dengan nada yang menurun sebelum kesenyapan manakala Arbak
Othman pula menegaskan bahawa ayat penyata perlulah diucapkan dengan intonasi
yang sederhana dan diakhiri dengan nada penutup menurun.
Ciri-ciri lain yang mempunyai
persamaan adalah dari segi tujuan. Kedua-dua buku ini ada menerangkan tujuan
ayat penyata. Namun seperti intonasi, tujuan ayat penyata juga dihuraikan
dengan cara yang berbeza. Berdasarkan buku Nahu Melayu Mutakhir
(2008432), ayat penyata bertujuan menyampaikan berita. Ayat ini juga tidak
menetapkan perlunya sebarang tindak balas sama ada bersifat kebahasaan mahupun
yang bersifat perbuatan secara fizikal. Namun, berbeza pula dengan tujuan ayat
penyata yang disampaikan dalam buku Tatabahasa Bahasa Malaysia
(1984:261) iaitu memberi keterangan dan menyatakan sesuatu hal atau perkara
yang berbentuk keterangan.
Selain daripada persamaan, kedua-dua
buah buku ini juga mempunyai perbezaan ciri-ciri dari segi struktur ayat
penyata. Hal ini kerana dalam karya Asmah Hj. Omar langsung tidak disebut
tentang struktur ayat penyata. Struktur ayat penyata ini hanya disebut oleh
Arbak Othman. Menurut Arbak Othman dalam bukunya Tatabahasa Bahasa Malaysia
(1984:261), ayat penyata mempunyai struktur yang tersendiri iaitu sesuatu
struktur ayat penyata perlulah mengandungi di dalamnya subjek dan predikat.
7.0
KEDUDUKAN AYAT PENYATA
DALAM AYAT
Menurut
buku yang telah ditulis oleh Asmah Hj.Omar (1986) iaitu Nahu Melayu Mutakhir telah menggunakan penggunaan ‘ayat berita’
bagi mengambarkan ayat penyata. Hal ini kerana setelah dirujuk definisi bagi
ayat berita sama seperti definisi ayat penyata yang telah dirujuk dari rujukan
lain. Menurut beliau, ayat berita merupakan ayat yang mempunyai intonasi
sendiri, yakni yang mempunyai nada yang menurun sebelum kesenyapan. Definisi
bagi ayat berita yang dijelaskan juga sama seperti definisi bagi ayat penyata
di dalam buku Tatabahasa Malaysia
yang telah ditulis oleh Arbak Othman (1981) yang menyatakan ayat penyata
merupakan ayat yang diucapkan dengan intonasi yang sederhana dan diakhiri
dengan nada penutup menurun. Jadi, dapat dilihat bahawa ayat penyata merupakan
ayat berita dan begitu juga sebaliknya.
Bagi melihat kedudukan ayat penyata
dalam ayat, penjelasan yang diberikan oleh Asmah lebih banyak berbanding dengan Arbak Othman.
Di dalam buku Nahu Melayu Mutakhir telah menjelaskan beberapa pembahagian ayat
berita atau penyata ini kepada berbagai-bagai-bagai jenis fungsinya dalam
komunikasi. Terdapat 4 pembahagian menurut fungsi iaitu yang pertama ialah
pernyataan. Pernyataan merupakan pengungkapan fikiran untuk menyatakan atau
memberi maklumat tentang sesuatu keadaan, peristiwa, sifat atau sebagainya.
Pernyataan ini pula dapat dibahagikan kepada 2 jenis iaitu pernyataan biasa dan
pentakrifan. Pernyataan biasa merupakan makluman yang disampaikan melalui
berita sama ada konkrit mahupun abstrak manakala pentakrifan pula ialah
pernyataan yang menghuraikan sesuatu konsep dengan memberi ciri-ciri atau
sifat-sifat khusus yang dimiliki oleh konsep tersebut. Sifat khusus tersebut
akan memberikan perbezaan konsep tersebut dengan konsep-konsep lain.
Kedua, ialah pengakuan dan
pengesahan iaitu sekiranya dilihat melalui struktur, keduanya menggunakan struktur
yang sama iaitu ayat kompleks yang terdiri dari klausa utama dan klausa objek.
Klausa objeknya akan ditandai dengan perkataan bahawa manakala subjek
bagi kedua-duanya ialah saya. Bagi jenis pengakuan dan pengesahan ini
tidak memberi perbezaan dari segi modusnya kerana kedua-duanya memberi
penilaian mengenai ketidakbenaran sesuatu pernyataan yang dibuat. Namun,
perbezaannya tetap ada dan boleh dilihat melalui 2 ciri iaitu pertamanya dapat
dilihat pada kata kerja yang dipilih. Bagi pengakuan, kata kerjanya ialah
mengaku manakala bagi pengesahan pula kata kerjanya ialah mengesahkan. Ciri
yang kedua pula ialah di dalam pengesahan wajib terdapatnya penyungguhan,
tetapi tidak bagi pengakuan.
Seterusnya, fungsi ayat berita ini
dalam komunikasi juga dapat dilihat dalam amaran. Amaran merupakan sejenis
pernyataan yang meminta gerak balas yang positif dari orang yang menjadi
sasarannya. Amaran ini boleh diwujudkan oleh ayat suruhan atau ayat berita.
Sekiranya dilihat melalui bentuk ayat berita, perlu dimulakan dengan Adalah
dan kemudiannya diikuti dengan ungkapan menjadi kesalahan, atau yang
sama dengan ayat tersebut. Sebagai contoh, Adalah suatu kesalahan yang boleh
dihukum, bagi apa-apa maksud yang berhubung dengan Ordinan ini. Akhir
sekali ialah fungsi ayat berita ini dalam ayat juga melalui pengandaian. Modus
pengandaian ini ditandai oleh klausa pengandaian yang ditandai oleh kata
penghubung pengandaian seperti jika. Sebagai contoh, permohonan tidak
akan dilayan jika tidak dikirim melalui Ketua Pejabat. Gambaran bagi
melihat lebih jelas lagi mengenai fungsi ayat berita ini menurut Prof. Dr.
Asmah dalam bukunya Nahu Melayu Mutakhir dapat dilihat seperti rajah di bawah :
Menurut buku Tatabahasa Malaysia oleh Arbak Othman pula tidak menjelaskan secara
terperinci mengenai fungsi atau kedudukan ayat penyata dalam ayat. Namun, Arbak
Othman ada juga menyatakan pandangannya yang dilihat dari segi makna. Ayat
penyata ini memberi maksud keterangan atau menyatakan sesuatu hal atau perkara
yang berupa keterangan. Ayat penyata ini juga menurutnya hendaklah mengandungi
subjek dan predikat di dalamnya. Sebagai contoh,
i)
Burung itu terbang
ii)
Mereka makan nasi
NAHU MELAYU MUTAKHIR
|
TATABAHASA MALAYSIA
|
|
PERBEZAAN
|
·
Menjelaskan secara terang mengenai fungsi ayat berita atau ayat
penyata dengan membuat pembahagian kepada 4 jenis iaitu pernyataan, pengakuan
dan pengesahan, amaran, serta pengandaian.
·
Memberikan contoh yang sesuai dalam memberi kefahaman kepada pembaca
bagi setiap pembahagian bagi fungsi
atau ayat penyata dalam ayat
·
Menggunakan istilah ayat berita bagi menggambarkan ayat penyata.
|
·
Tidak menjelaskan dengan lebih lanjut mengenai fungsi ayat penyata
dalam ayat.
·
Contoh yang diberi bersifat umum dalam memberi kefahaman kepada
pembaca mengenai makna ayat penyata.
·
Menggunakan istilah ayat penyata bagi menjelaskan mengenai ayat yang
diucapkan dengan intonasi yang sederhana dan diakhiri dengan nada penutup
menurun.
|
PERSAMAAN
|
·
Menjelaskan definisi ayat berita dengan jelas iaitu ayat yang ditandai
oleh intonasi tersendiri, yakni yang mempunyai nada yang menurun sebelum
kesenyapan.
|
·
Menjelaskan definisi ayat penyata iaitu ayat yang diucapkan dengan
intonasi yang sederhana dan diakhiri dengan nada penutup menurun.
|
7.1 RUJUKAN LAIN
Ayat
Penyata juga turut dinyatakan oleh Nik Safiah Karim et. al dalam Kamus Dewan
Edisi Ketiga ( 2008) . Ayat penyata ini juga turut didefinisikan sebagai
ayat yang diucapkan dengan maksud membuat satu pernyataan. Seperti yang telah
dinyatakan dalam buku Tatabahasa Bahasa
Malaysia, Nik Safiah et. al juga turut menyatakan tujuan ayat penyata ialah
untuk menyatakan atau memberikan keterangan tentang sesuatu hal dan ayat ini
juga disebut sebagai ayat berita atau ayat keterangan. Selain itu, ayat penyata
ini juga merupakan salah satu ayat yang termasuk dalam intonasi dalam ayat
Bahasa Melayu.
8.0 DAPATAN KAJIAN
SECARA KESELURUHAN
Penahu
Dapatan
Kajian
|
Arbak Othman
|
Asmah Haji Omar
|
Memberi Keterangan
|
√
|
|
Menyampaikan Berita
|
√
|
|
Pengkelasan Jenis-jenis Ayat
Penyata
|
√
|
|
Intonasi
|
√
|
√
|
Mengandungi Subjek dan Predikat
|
√
|
9.0 KESIMPULAN
Dalam
kajian yang dibuat, terdapat persamaan dan perbezaan yang telah dikemukakan
oleh para-para penahu yang dipilih iaitu Arbak Othman dan juga Asmah Haji Omar.
Hasil daripada kajian yang telah
dibuat telah dapat memberikan kefahaman atau hipotesis lain kepada penyelidik
dengan melihat kepada dapatan kajian secara keseluruhan yang telah dilampirkan
diatas.
Setelah membuat perbincangan bersama
dengan beberapa orang ahli kumpulan, para penyelidik telah bersepakat untuk
menggolongkan dan memberikan cirri-ciri ayat penyata kepada lima bahagian.
Iaitu ayat penyata bersifat member keterangan, menyampaikan berita, pengkelasan
jenis-jenis ayat penyata, intonasi dan mengandungi subjek dan predikat dalam
ayat. Huraian-huraian yang ringkas tentang perbadingan antara penauh-penahu
terdahulu telah dibuat dan hipotesis penyelidik sendiri tentang perbezaan
mereka telah diberikan.
Jadi, kesimpulan besar yang dapat
dibuat adalah telah terbukti bahawa ayat penyata bukanlah ayat yang tidak
penting sifatnya. Malah, ayat penyata sering digunakan dalam pertuturan harian
seseorang. Ayat penyata mempunyai kegunaan yang meluas dalam bahasa Melayu.
Walaupun huraian dan penjelasan yang diberikan oleh para penahu adalah kurang.
Namun ayat penyata mempunyai makna yang sangat luas dan banyak pecahannya
sekiranya kajian dilakukan dengan lebih mendalam lagi. Oleh itu, dapatlah
dikatakan bahawa ayat penyata adalah ayat yang penting dalam penggunaan bahasa
Melayu sama ada dari segi teori atau praktikalnya.
BIBLIOGRAFI
Arbak
Othman. (1981). Tatabahasa Bahasa
Malaysia. Kuala Lumpur : Sarjana Enterprise.
Asmah
Haji Omar. (1986). Nahu Melayu Mutakhir.
Kuala Lumpur : Dewan Bahasa dan Pustaka.
Ahmad
Khir Mohd et. al (2007). Tatabahasa Asas.
Kuala Lumpur : Dewan Bahasa dan Pustaka.
Nik
Safiah Karim et. al (2005) Kamus
Tatabahasa Dewan (edisi ketiga). Kuala Lumpur : Dewan Bahasa dan Pustaka.
Nik
Hassan Basri Nik Ab. Kadir. (2007). Komsas
dan Tatabahasa Melayu. Kuala Lumpur : Dewan
Bahasa dan Pustaka.
No comments:
Post a Comment