1.0
PENDAHULUAN
Masyarakat India terbahagi kepada
pelbagai suku kaum dan bangsa. Dianggarkan terdapat lebih 800 bahasa atau
dialek yang dipertuturkan, namun hanya 15 bahasa sahaja yang diterima sebagai
bahasa di India.[1]
Walaupun mereka mempunyai persamaan dari segi kaum dan etnik namun terdapat
perbezaan yang ketara pada mereka iaitu anutan agama. Kebanyakan masyarakat
India menganut agama Hindu atau Sikh namun ada juga sebahagian daripada mereka
menganut agama Islam.
Perbezaan agama yang ada di India
merupakan masalah yang dilihat tidak dapat mencapai persepakatan dan
penyelesaian yang baik. Disebabkan perbezaan ini, teori dua bangsa telah
diperkenalkan oleh Sayyid Ahmad Khan.[2]
Teori ini dikemukakan kerana menyedari perbezaan yang wujud dari segi social,
politik dan ekonomi antara masyarakat Hindu dan Islam. Pelbagai usaha telah
dilakukan oleh kerajaan India dalam menyatukan masyarakat, namun tidak juga
berhasil.[3]
Idea teori dua bangsa telah menjadi
faktor kebangkitan dan pengerak nasionalisme dalam kalangan rakyat di India.
Selepas pilihanraya diadakan, Parti Kongres Kebangsaan India dianggap telah
menganiaya umat Islam di India dan menyebabkan Parti Liga Muslim bangkit untuk
mendapatkan kemerdekaan mereka sendiri. Hal ini secara tidak langsung telah
menjadikan parti LM semakin matang dan telah berjuang bagi mendapatkan
kemerdekaan mereka sendiri dengan menuntut hak wilayah berasingan.
Sayyid Ahmad Khan merupakan seorang
pemikir moden Islam India. Beliau telah membawa idea pembaharuan tersebut
apabila beliau mengunjungi Britain pada 1896-1897 dan melihat akan pemodenan di
sana sehingga lahirlah idea pembaharuan oleh beliau.[4] Sumbangan
Sayyid Ahmad Khan amat besar dari aspek pendidikan. Beliau menubuhkan Muhammad Anglo-Oriental College (MAOC).
MAOC dibentuk berasaskan sekolah Inggeris, menggunakan bahasa Inggeris,
guru-guru dan para pekerjanya berbangsa Inggeris dan menyediakan pelbagai mata
pelajaran moden. Walau bagaimanapun, pendidikan agama tidak dipinggirkan.[5]
Selain daripada Sayyid Ahmad Khan, terdapat juga tokoh-tokoh lain yang turut
menyokong idea tersebut iaitu Chowdry Rahman Ali, Mohd Iqbal dan Ali Jinnah
yang akan dibincangkan.
2.0
Kedudukan Islam Sebagai Minoriti
Penyebaran
agama Islam ke India telah bermula sejak zaman Khulafa’ Ar Rashidin lagi, namun
kejayaan memasuki kawasan India ini adalah pada zaman Khalifah Umaiyah melalui
Muhammad B. Al-Qasim. Justeru, kedatangan Islam secara dominan di India adalah
pada abad ke 11. Penerimaan Islam di India ini adalah kesan daripada hubungan
yang erat dengan negara Asia Barat. Hubungan yang terjalin ini adalah melalui
hubungan perdagangan antara India dan Arab.
Selain daripada itu, terdapat juga empat teori yang mengatakan bahawa
kedatangan Islam ini adalah melalui migrasi, peperangan, teori perlindungan
politik dan teori liberal sosial.[6] Kedatangan
islam telah dibuktikan dengan kejayaan kerajaan-kerajaan Islam yang memerintah.
Kemuncak kepada tamadun Islam di India adalah pada kerajaan Mughal.
Walaubagaimanapun,
pemerintahan Islam ini telah menerima penentangan daripada masyarakat Hindu dan
Hindu Buddha. Hal ini berlanjutan sehingga kepada kemuncak penentangan
masyarakat hindu terhadap umat Islam India menjelang abad ke 19. Sehingga kini,
India merupakan negara ketiga di dunia yang mempunyai populasi masyarakat
muslim setelah Indonesia dan Pakistan. Walaubagaimanapun, jumlah ini hanyalah minoriti
kepada India yang mempunyai majoriti masyarakat beragama hindu berjumlah 140
juta orang. Masyarakat minoriti Islam ini sentiasa di pinggirkan dan dikenakan
dengan pelbagai kecaman oleh kerajaan India.
3.0
Pergolakan Antara Orang Hindu dan Orang Islam
Parti politik utama di India yang
memperjuangkan hak orang Hindu ialah Kongres Kebangsaan dibawah pimpinan
Mahatma Gandhi bermula dari tahun 1920 hingga tahun 1939. Gandhi telah
menyarankan agar barang-barang dari Eropah dan buatan British. Beliau mahu
masyarakat di India kembali kepada kehidupan yang sederhana dan menggunakan
barang tempatan India seperti kapas. Manakala sekolah-sekolah India akan
dipergiatkan sekaligus memansuhkan pendidikan Inggeris. Idea Gandhi ini telah
disokong oleh Jawaharlal Nehru.
Perjuangan utama kongres adalah
untuk menuntut memperjuangkan persamaan hak dan kemerdekaan. Kerajaan telah
meluluskan Akta Kerajaan India 1935 untuk menambah perwakilan orang India di
Majlis Perundangan Pusat dan Wilayah. Namun, orang India tidak berpuas hati
kerana mereka tidak dapat memilih perwakilan di majlis dan tidak berhak
mengundi bagi belanjawan.[7]
Pemimpin golongan radikal, Gopal Krishna Gokhale telah mengecam kerajaan British
dan menyeru kepada semua orang India untuk memperjuangkan tanah air mereka.
Perjuangan mereka bertambah runcing
ekoran daripada bencana alam, wabak penyakit, kemerosotan ekonomi serta sikap
anti-India Lord Curzon. Pengasingan pentadbiran Bengal dari kerajaan pusat pada
1905 telah menambahkan lagi api kebencian terhadap British kerana janji Curzon
untuk memajukan orang Islam hanyalah alasan.[8]
Shyamji Krishna Verma, ketua Persatuan Pemerintahan India di London menyokong
dan membantu dengan menghantar senjata dan peluru ke India bagi mengadakan
revolusi kebangsaan di India.
Puan Annie Beasant telah memulakan
Gerakan Pemerintahan India yang menuntut kerajaan sendiri sepenuhnya dan bebas
daripada penguasaan British. Ketika ini juga, pemimpin Liga Islam, Muhammad Ali
Jinnah bersama-sama Kongres juga menuntut berkerajaan sendiri. Satu pakatan
pada tahun 1916 telah dipersetujui dalam Pakatan Kongres-Liga atau Pakatan
Lucknow.[9]
Masyarakat India telah membantu Bristish dalam Perang Dunia Pertama. Hal ini
kerana mereka berpendapat British akan memberi hak berkerajaan sendiri selepas
perang keranan British telah mengakuinya dalam deklarasi 1917 untuk India
membina kerajaan sendiri. Montagu, Setiausaha Negara India telah melawat India
dan menyerahkan laporan tentang pembaharuan perlembagaan India dan disatukan
bersama Akta India 1919. Laporan ini bersifat perkauman yang memecah belahkan kan
perpaduan rakyat India yang beragama Islam bahkan bangsa Sikh, Eropah, kaum
India-Inggeris dan India Kristian.
Perang Dunia Pertama juga memberi
kesan kepada orang Islam termasuk di India. Hal ini kerana masyarakat Islam
menganggap empayar Turki Uthmaniyah sebagai wakil pemerintahan Islam.
Masyarakat di India diketuai oleh Abdul Kalam Azad Khan, Muhamad Ali dan
Shaukat Ali dalam gerakan khilafat yang dilancarkan oleh mereka.[10]
Mereka menghantar utusan ke London yang diwakili oleh Muhamad Ali tentang
jawatan khalifah. Tarikh 27 Oktober 1919 telah diiktiraf sebagai hari Khilafat
yang mana pada hari itu hubungan kerjasama dengan British terbatal, gelaran
kurniaan daripada British dilucutkan, tidak terlibat dalam aktiviti kerajaan
dan tidak bayar cukai serta pusat-pusat perniagaan juga tidak beroperasi.[11]
India telah diisytiharkan sebagai
darul harb dan masyarakat Islam perlu berhijrah ke darul Islam menurut Maulana
Abd. Bari, Shaukat Ali dan Abdul Kalam Azad Khan. Oleh yang demikian, seramai
500 000 hingga 2 000 000 orang Islam dari Sind dan Punjab terutamanya telah
berhijrah ke Afghanistan namun gagal apabila pemerintah Afghanistan tidak dapat
memenuhi keinginan orang Islam yang berhijrah ini. Gerakan ini turut disokong
oleh Mahatma Gandhi untuk politik di India dan membina perpaduan Hindu-Islam.
Sokongan Gandhi terhadap gerakan ini terbatal apabila berlaku perang
British-Afghan dan kebangkitan Moplah pada tahun 1921. Gerakan ini juga lenyap
apabila kebangkitan sekularisme oleh Mustafa Kamal Pasha pada tahun 1924 di
Turki hingga menyebabkan kedudukan khalifah terhapus.[12]
Orang Islam dan orang Hindu bersatu
untuk menentang Akta Rowlatt yang diperkenalkan pada tahun 1919. Gandhi
menjalankan kempen satyagraha iaitu
penentangan secara aman dan padif terhadap akta tersebut. Mereka menutup kedai
dan menjalankan pemogokan. Namun, pemogokan aman di Jallianwala Bangh, Amritsar
bertukar menjadi peristiwa berdarah apabila pihak British menembak 379 orang
terbunuh dan 1200 orang lagi cedera. Gandhi menjalankan gerakan tidak bersama
British pada Ogos 1920 dengan memulaukan majlis perundangan, mahkamah, sekolah
dan kolej.
Dalam waktu yang sama ketika itu,
hubungan orang Hindu dan orang Islam telah bersengketa selepas Gandhi
dipenjarakan dibawah Pandit Jawaharlal Nehru.
Hal ini berpunca daripada perselisihan faham tentang polisi parti kerana
ada yang mahu meneruskan usaha tidak bekerjasama dan ada yang menyokong usaha
bekerjasama dengan British.[13]
Misalnya, pada tahun 1921, satu penentangan telah berlaku yang dikenali sebagai
Gerakan Moplah. Orang Hindu turut membalas penentangan ini yang diketuai oleh
Arya Samaj.[14]
Hubungan orang Hindu dan orang Islam menjadi lebih teruk apabila Gandhi
membatalkan tindakan senyapnya kepada British.
Gandhi berusaha untuk mewujudkan
kerajaan kesatuan dengan menyatukan orang Hindu dan orang Islam untuk hidup
aman bersama. Namun, usaha Gandhi dirasakan amat mustahil kerana perbezaan
kedua-duanya menyebabkan mereka tidak boleh bersatu dan saling iri hati.
Kongres Kebangsaan India (KKI) parti utama yang memperjuangkan hak orang India
dan bersikap berat sebelah terhadap orang Islam. Orang Islam menubuhkan parti
sendiri iaitu Liga Muslim untuk menjaga kepentingan mereka kerana mereka sedar
KKI akan meminggirkan orang Islam. Perselisihan kaum berlaku dalam kalangan
orang Hindu dan orang Islam. Ini dapat didengar melalui ucapan-ucapan yang
disampaikan oleh pemimpin dua lapis mengenai ketidakadilan kerajaan dan
rancangan-rancangan Kongres jika memerintah. Kebencian orang Hindu terhadap
orang Islam juga didorong oleh faktor sosial kerana penganut agama Islam di
India seperti Benggala merupakan orang Hindu dari kelas bawahan dan memeluk
agama Islam semasa zaman Moghul bagi melepaskan diri daripada belenggu sistem
kasta.[15]
Pada tahun 1923, telah berlaku 11
rusuhan antara komuniti dan bilangan ini bertambah menjadi 30 rusuhan pada
1927. Ini menyebabkan jumlah yang terkorban seramai 450 orang dan 5000 orang
lagi cedera. LM terus mempertikaikan tentang kesahihan sebuah negeri bersatu
dan mula menuntut sebarang bentuk kerajaan persekutuan bagi India.[16]
Mereka menuntut kerajaan persekutuan dengan autonomi bagi wilayah dan membahagikan semula daerah wilayah untuk
mengukuhkan majoriti Islam di Benggala, Punjab dan wilayah di Sempadan Barat
Laut.[17]
Kemudian, pada tahun 1926 berlaku
satu rusuhan kaum yang besar di Calcutta telah mengorbankan nyawa iaitu 67
orang terbunuh dan 400 orang lain cedera. Ketika ini berlaku persaingan antara
dua parti terbesar iaitu Kongres Kebangsaan India dan Liga Muslim.[18]
Liga Muslim ditubuhkan 1906 yang memperjuangkan dan menjaga hak serta kebajikan
orang Islam di India yang dipimpin oleh Muhammad Ali Jinnah. Pada tahun 1937,
satu pilihan raya telah dijalankan dan KKI telah menang besar berbanding Liga
Muslim. KKI telah memenangi 761 kerusi daripada 1161 kerusi yang
dipertandingkan dan membolehkan menguasai 74 peratus daripada jumlah kerusi di
Madras, 65 peratus di Orissa dan 59 peratus di wilayah Bersatu. Liga Muslim
kalah di wilayah orang Islam di Sind dan Punjab ekoran kemenangan Parti
Unionist.[19]
Muhammad Ali Jinnah bertindak
menukar strategi dan pendekatan untuk mengukuhkan Liga Muslim dengan menjadikan
agama sebagai batu loncatan dengan slogan ‘Islam
dalam bahaya’ mendapatkan sokongan
masyarakat di kawasan bandar dan luar bandar. LM tuurt berubah daripada parti
orang-orang kaya Islam kelas pertengahan yang intelektual menjadi satu parti
yang mempunyai ahli yang ramai seperti Kongres dengan menjadikan agama sebagai
agen. Beliau turut mendesak kawasan-kawasan yang didiami oleh orang Islam
seperti Sind, Punjab dan Bengal agar berjuang di bawah Liga Muslim termasuk
Parti Unionist yang dipimpin oleh Sikander Hyatt Khan.[20]
Kedudukan Liga Muslim dan Muhammad Ali Jinnah semakin kukuh dengan sokongan
rakyat. Antara tahun 1937 hingga 1939 terdapat 85 rusuhan antara kaum telah
berlaku menyebabkan 2000 kecederaan dan jurang golongan atasan dan bawahan juga
semakin besar.
Selain itu, Muhammad Ali Jinnah
ialah pencetus kepada idea berkerajaan Islam sendiri dengan memperjuangkan idea
Pakistan atau teori dua bangsa yang dikemukakan oleh Sayid Ahmad Khan pada abad
ke-19 selepas penubuhan Kongres Kebangsaan. Pemisahan India dan Pakistan ini
berkait dengan Sayid Ahmad Khan dan disokong oleh penggerak beliau di Aligarh
yang menunjukkan semangat separatism India. Namun, kesedaran komunal yang
terjadi kepada masyarakat Islam tidak berlaku secara menyeluruh dan penerimaan
tersebut berbeza-beza yang dipengaruhi oleh kehidupan sosial dan doktrin yang
dipegang oleh mereka.[21]. Liga menuntut sebuah kawasan berasingan untuk
membentuk negeri yang berdaulat di kawasan majoriti orang Islam terutamanya di
Punjab, Sind, wilayah sempadan Barat Laut, Benggala dan Assam menjadi negara
berasingan iaitu Pakistan.
Umat
Islam merasa kehilangan kuasa apabila British dan kerajaan Hindu-India telah
mula menghapuskan beberapa kepentingan masyarakat Islam India..[22]
Keadaan bertambah meruncing apabila pemerintah Hindu cuba menukarkan bahasa Lingua Franca Urdu yang melambangkan
bahasa identiti Islam kepada bahasa Hindi sebagai bahasa kebangsaan India.[23]
Sayid Ahmad Khan pernah memberikan gambaran buruk yang akan dihadapi oleh orang
Islam apabila berada dibawah pemerintahan Raj Hindu. Tiga buah laporan orang
Islam dari tahun 1937 hingga 1939 yang menuduh ahli-ahli Kongres Hindu dalam
jawatan, membezakan dan melawan orang Islam serta melakukan perbuatan buruk. [24]
Dalam
Perang Dunia Kedua, Liga Muslim telah bersekutu dengan British apabila Kongres
enggan memberi kerjasama. Kongres telah melancarkan “Gerakan Meninggalkan
India” untuk mempertahankan India daripada Jepun.[25]
British berjanji untuk mempertimbangkan hasrat Liga Muslim membentuk negara
sendiri. Keadaan di India semakin meruncing dalam gerakan tersebut sehingga
mengorbankan banyak nyawa, harta benda dan orang Eropah turut diserang.
Pertembungan orang Islam dan Hindu telah menyebabkan keadaan menjadi tidak
terkawal dan agak reda pada tahun 1945 setelah perang tamat. Namun, keadaan
kecoh semula apabila Liga Muslim memilih tarikh 16 Ogos 1946 sebagai Hari
Kelepasan Am untuk Pakistan telah ditentang oleh orang Hindu. Orang Hindu yang
enggan bekerjasama diugut dengan pelbagai cara seperti membakar kedai.
Kekecohan ini berlaku selama tiga hari dan menyebabkan seramai 4000 orang
terbunuh dan 10 000 orang lagi cedera.[26]
Pihak British telah mempertimbangkan
idea Pakistan yang dibawa oleh Jinnah setelah melihat keadaan orang Hindu dan
orang Islam yang sering bergaduh. Ini membawa kepada pemisahan India dan
Pakistan serta kemerdekaan kedua-dua negara. Semasa pemindahan itu berlaku
pembunuhan antara orang Islam dengan Hindu dan Sikh hingga menyebabkan ribuan
mahupun setengah juta nyawa terkorban. Pakistan merdeka 14 Ogos 1947 yang
merangkumi Pakistan Barat dan Pakistan Timur di bawah pimpinan Muhammad Ali
Jinnah sebagai Gabenor Jeneral Pakistan. India mencapai kemerdekaan pada 15
Ogos 1947 dengan Jawaharlal Nehru menjadi Perdana Menteri yang pertama.[27] Kemerdekaan
India dan Pakistan hanya dapat dicapai melalui perpecahan. Hubungan India dan
Pakistan kembali tergugat kerana masalah Kashmir yang menyebabkan peperangan
sehingga hari ini.
Pilihan
raya 1945 dan 1946 telah dimenangi oleh Liga Muslim. LM telah memenangi 30 buah
kerusi yang diperuntukkan untuk masyarakat Islam dalam Majlis Undangan Pusat.
LM juga turut mendapatkan 425 kerusi daripada 429 kerusi Islam dalam Majlis
Undangan Wilayah. Manakala KKI menang
hampir semua kerusi dengan 57 kerusi dari Majlis Undangan Pusat dan 923 kerusi
dari Majlis Undangan Wilayah. Kedua-dua parti ini menang besar dalam pilihan
raya dan menjadi wakil India dalam perundingan kemerdekaan dengan kerajaan
British.
4.0 Kesan Langsung Kongres Kebangsaan India (KKI)
Parti India National Congress (INC)
atau lebih dikenali sebagai Kongres Kebangsaan India yang ditubuhkan pada tahun
1885 hasil daripada perkembangan persatuan-persatuan politik di seluruh India.
Pada tahun 1883, sebuah persidangan kebangsaan telah diadakan di Calcutta
dengan mengumpulkan semua persatuan-persatuan yang ada di negara ini yang
akhirnya membawa kepada penubuhan INC dua tahun kemudian di Bombay. Tujuan asal
penubuhan kongres ini adalah untuk memperkembangkan dan menyatukan perasaan
perpaduan negara tanpa mengira kasta, agama, atau kawasan bagi membincangkan
tuntutan-tuntutan popular dan mengemukakannya kepada kerajaan.[28]
Perkembangan dan perjuangan yang dibawa oleh INC disepanjang penubuhannya
menunjukkan rentak yang tidak sekata.
Di awal penubuhnnya, INC adalah sebuah pertubuhan
yang bersifat sederhana, namun setelah
mendapat sokongan daripada masyarakat tempatan, perjuangan INC mula bersifat
radikal dan militan yang melahirkan tokoh-tokoh INC seperti Bal Gangadhar Tilak
[29],
Kumar Dutt dan Raj Narain Bose. Namun, pada abad ke 20 perjuangan INC agak
berbeza dengan sebelum ini apabila dasar
non-cooperation yang digunakan
semasa dibawah kepimpinan Mahatma Ghandi.[30]
Dasar yang diamalkan ini sedikit sebanyak menggambarkan tentang gaya kepimpinan
dan keperibadian milik Mahatma Ghandi. Perkembangan kongres ini telah membawa
kepada kemerdekaan negara India dari belenggu penjajah, penubuhan Liga Muslim
dan pelbagai sejarah penentangan, perjuangan komunal yang tiada sempadan serta
yang paling memberi kesan ialah tertubuhnya negara Pakistan pada tahun 1947.
Sejarah
penubuhan INC pada akhir abad ke 19 ini adalah hasil nasihat daripada bekas
pegawai British di India iaitu, Allan Octavian Hume yang didesak oleh ahli
parti politik India untuk menubuhkan sebuah pertubuhan kebangsaan. Pada awal
kepimpinan Hume dalam kongres ini, objektif penubuhan kongres hanya meliputi
pembelaan ke atas nasib rakyat dan tidak ingin memperjuangkan ke arah bekerajaan
sendiri. Perjuangan ini diteruskan oleh Mahatma Gandhi yang juga menjalankan
dasar politik liberal semasa penglibatannya dalam kongres ini. Segala usaha
yang telah dilaksanakan oleh Kongres pada tahap ini menjadi petanda kepada
perkembangan nasionalisme liberal apabila menjadi pencetus kepada gerakan
seterusnya yang lebih radikal namun sedikit sebanyak telah mencetus kepada
pembentukan nasionalisme yang bercorak liberal di India.
Kongres Kebangsaan India telah berjaya memainkan
peranan dalam memperkembangkan dan menyemarakkan semangat nasionalisme di
India. Walau bagaimanapun, di awal abad ke 20, pergerakan INC mula menerima
pengaruh ekstremis dan sering kali menjadikan demonstrasi sebagai medium untuk
menunjukkan penentangan terhadap British. [31]
Keadaan ini menyebabkan wujudnya ‘Ordinan
Kecemasan’ yang dilaksanakan di dua wilayah yang sering terlibat dengan
demonstrasi iaitu Bengal dan Punjab.[32] Pada era ini juga berlaku penglibatan dan
campurtangan daripada kalangan negara dan gerakan militan seperti Jerman dan
gerakan ghadarwallah sehingga tahun 1920 untuk
cuba membebaskan india daripada cengkaman British tetapi gagal.
Isu-isu perpaduan antara dua masyarakat dominan di India
iaitu muslim dan hindu telah menjadi barah dalam pergerakan INC dan akhirnya
telah membawa kepada penubuhan Liga Muslim sebagai sebuah parti yang menjamin
serta menjaga hak-hak masyarakat Islam di India dari aspek pendidikan,
pekerjaan, hak kemanusiaan masyarakat muslim sering kali diabaikan sehingga
membawa kepada rasa tidak puas hati masyrakat islam di india. Walau bagaimanapun, usaha membangunkan India
dan persediaan menuju kemerdekaan telah memperlihatkan secara tidak langsung
perubahan dalam bentuk perjuangan INC. Penubuhan Liga Pemerintahan Tempatan (Home Rule League) [33]
pada tahun 1916 adalah untuk menyatukan semua parti politik dan kaum dalam
menuntut Swaraj. Pemimpin-pemimpin Kongres dan Liga Muslim telah bermesyuarat
pada bulan Disember 1916 di Lucknow.[34]
Mohammad Ali Jinnah yang merupakan Presiden Liga
Muslim telah menyatakan bahawa kerajaan tersendiri adalah matlamat politik
orang-orang Muslim di India. Ghandi turut menyokong Gerakan Khilafat yang
dilihat sebagai jalan untuk mengeratkan semula ‘tali perpaduan’ yang hampir
putus antara Hindu dan Muslim di India. Persediaan ke arah kemerdekaan ini
dimulai dengan wujudnya sebuah perlembagaan dan pilihanraya yang menyebelahi
INC sehingga membawa kepada desakan Muhammad Ali Jinnah agar wilayah-wilayah muslim seperti
Sind, Punjab dan Bengal berjuang bersama Liga Muslim menentang INC. Persaingan
ini telah membawa kepada peristiwa yang merealisasikan Teori Dua Negara oleh Syed Ahmed Khan iaitu pemisahan benua India
kepada negara India dan Pakistan yang mewakili dua masyarakat yang berbeza
agama iaitu Hindu dan Muslim sehari sebelum India menerima kemerdekaan secara
rasmi pada 15 Ogos 1947.
5.0 Kebangkitan Tokoh
Liga Muslim Yang Menyokong Idea
Kejayaan dan kebangkitan orang
Islam di India adalah disebabkan pemimpin yang kuat dan berpengaruh,
pemimpin-pemimpin yang dimaksudkan ialah Syed Ahmad Khan, Chowdry Rahman Ali,
Mohd Iqbal dan Ali Jinnah. Tokoh-tokoh ini memainkan peranan yang penting dalam
pemikiran dan idea negara dua bangsa. Seterusnya ia telah mencetuskan
kebangkitan masyarakat Islam dengan tertubuhnya Liga Muslim dan akhirnya
berjaya menubuhkan negara Islam iaitu Pakistan. Jika dilihat setiap tokoh ini
mempunyai peranan masing-masing dalam memperjuangkan hak masyarkat Islam yang
juga merukan masyarakat minoriti di India.
5.1 Syed Ahmad
Khan
Syed
Ahmad Khan merupakan seorang tokoh Islam yang mencetuskan idea negara dua
bangsa. Perjuangan beliau pada asasnya adalah memajukankan orang India Islam.
Beliau beranggapan bahawa dengan pendidikan yang baik akan memajukan masyarakat
Islam India.[35]
Pendidikan moden ini juga disertakan dengan ilmu agama Islam. Melalui
pendidikan moden ini kesannya telah memperlihatkan lebih ramai tokoh-tokoh
Islam muncul kemudiannya dalam arena politik di India. Sumbangan beliau telah
diperlihatkan menerusi penubuhan kolej yang dipeloporinya iaitu Kolej Aligar.[36]
Berkenaan
dengan idea dua bangsa Syed Ahmad khan ini, bermula apabila beliau telah
menyatakan bahawa masyarkat Hindu tidak boleh berkerjasama dengan masyarakat
Islam. Kenyataan ini adalah berdasarkan kepada tindakan rakan hindunya dari ‘The Scientific Society’ iaitu Raja Jai Krishnan Dass yang
menyokong penuh kepada desakan pemimpin Hindu dalam kes penggunaan bahasa Urdu
di mahkamah pada tahun 1867.[37]
Sejak itu Sayyid Ahmad Khan tidak mempercayai lagi bahawa rakyat India beragama
Hindu boleh bekerjasama dengan ikhlas. Beliau meramalkan permusuhan yang
dahsyat akan berlaku antara kedua-dua masyarakat yang berlainan agama ini.
Dengan kata lain beliau percaya umat Islam tidak dapat membentuk kerajaan
dengan orang Hindu. Justeru idea-ideanya ini telah mencetuskan bayangan kepada
pembentukan negara Pakistan.
5.2 Muhammad Iqbal
Allama Iqbal
Idea Syed Ahmad Khan ini telah
diambil dan dijelaskan buat pertama kalinya oleh Allama Iqbal dalam persidangan
Liga Muslim pada tahun 1930. Muhammad Iqbal adalah individu yang bertanggung
jawab dalam mewujudkan dasar negara Islam untuk masyarakat Islam India. Beliau
diberi jolokkan dengan nama ‘Founders of
Pakistan’.[38]
Muhammad Iqbal telah dilahirkan pada tahun 1877 dan mendapat pendidikan di
beberapa Universiti dari Eropah. Beliau telah menerbitkan beberapa karya
penting seperti Reconstructures of
Religious Thought in Islam dan The Reconstruction of Muslim Jurisprudence.[39]
Sekembalinya beliau ke India, beliau sangat prihatin dengan umat Islam India
yang sangat mundur dan miskin. Dari sinilah beliau menceburkan diri dalam
politik menerusi penyertaankan dalam Liga Muslim.
Walau pun beliau tidak menyatakan
untuk melahirkan sebuah negara Pakistan, namun beliau memperjuangkan hak umat
Islam sehinggakan beliau memberi kenyataan bahawa pentingnya untuk mewujudkan
sebuah negara bagi kaum Muslim di India. Pemikiran beliau telah diangkat semasa
majlis pidato Liga Muslim diadakan pada tahun1930.[40]
Sejak itu dasar pembentukan negara Islam Pakistan diperjuangkan bersama-sama
umat Islam yang lain di India. Usaha beliau telah dibantu oleh Muhammad Ali
Jinnah dan sepanjang perjuangannya untuk perjuangan mereka mewujudkan sebuah negara
Islam. Namun usaha telah dijadikan kenyataan
apabila negara Islam Pakistan wujud dibawah Muhamad Ali Jinnah.
5.3 Muhammad Ali Jinnah
Muhammad Ali Jinnah telah dilahirkan
di Karachi pada tahun 1876. Beliau telah menerima pendidikan di Lincoln dalam
bidang perundangan. Muhammad Ali Jinnah telah menjadi president Liga Muslim
pada 1937. Tokoh ini merupakan individu penting yang mengemukan idea dua bangsa
secara terang-terangan.[41]
Bermula dengan pilihan raya 1937 Ali Jinnah telah mengatur langkah untuk menyatukan
masyarakat Islam di India. Tujuan penyatuan ini adalah untuk menuntut mendapat
sokongan yang kuat dari masyarakat Islam. kekalahan dalam pilihan raya 1937 dan
mendapat layanan buruk dari CNI, Ali Jinnah cuba menyatukan wilayah yang ramai
penduduk Islam dalam Liga Muslim.
Usahanya berhasil apabila wilayah Sind, Punjab, dan Bengal serta parti Unionist
dibawa masuk bergabung dengan Liga Muslim.[42]
Secara tidak langsung Liga Muslim
menjadi sebuah parti yang kuat. Sejak daripada ini, Ali Jinnah telah
memperjuangkan negara dua bangsa. Melalui pilihan raya 1945, Liga Muslim di
bawah pimpinan Ali Jinnah berjaya memenangi semua kerusi dipertandingkan
diperingkat wilayah, di kawasan wilayah Islam.[43]
Kemenangan tersebut telah memberi kuasa kepada Liga Muslim untuk menubuhkan
kerajaan di wilayah-wilayah Islam ini. Namun keadaan India tidak tenteram
kerana wilayah yang ditadbir sering berlaku pergaduhan antara masyarakat Islam
dan masyarakat Hindu. Kadar pergaduhan ini semakin meningkat dan menimbulkan
suasana yang tidak selamat untuk orang Islam. Akhirnya pertimbangan pihak
British bagi menyelesaikan masalah ini, maka tindakan memisahkan wilayah Islam
dengan Hindu ini sangat praktikal. Secara rasminya Pakistan telah diwujudkan
seiring dengan kemerdekaan India.[44]
6.0
KESIMPULAN
Kejayaan
teori dua bangsa ini dapat dilihat daripada kejayaan Liga Muslim untuk
mewujudkan sebuah negara Islam iaitu Pakistan kemudian Pakistan Timur berpecah.
Antara tokoh terkenal yang menentang teori dua bangsa ialah Abul Kalam Azad.
Abul Kalam Azad melihat bahawa hanya penjajah Inggeris yang harus diusir untuk
menuntut kemerdekaan India dan sanggup berjuang bersama dengan Mahatma Ghandi
dan parti Kongres Kebangsaan India. Abdul Kalam Azad bersama dengan Muhammad
Ali dan Syaukat Ali telah mengasaskan gerakan Khilafat pada 1919. Apabila Liga
Muslim ingin menubuhkan negara Islam Abul Kalam Azad lebih suka berjuang
membangun nasionalisme India bersama Kongress dan telah dilantik menjadi
presiden parti tersebut pada umur 35 tahun.
Teori dua bangsa merupakan teori
penting dalam sistem politik Islam dalam kalangan penduduk Islam di India.
Walaupun wujud penentangan oleh sebahagian masyarakat Islam, namun kepentingan
teori ini tidak terjejas dan terus mendapat sokongan umat Islam terutamanya
apabila dihangatkan kembali oleh Muhammad Ali Jinnah dalam usaha untuk
menyatukan umat Islam di bawah payung Liga Muslim. Teori dua bangsa ini juga
telah memperlihatkan satu peristiwa sejarah yang penting iaitu perpindahan
penduduk yang terbesar didunia iaitu kira-kira 500 000 hingga 2 juta penduduk
masyarakat Islam terutamanya dari Sind dan Punjab berhijrah ke Afghanistan.[45]
Perpindahan ini juga telah memakan korban jiwa seramai 250,000 orang yang
kebanyakan adalah orang Islam yang dibunuh oleh tentera India.
[2] Ram Gopal. 1959. Indian Muslims a Political History (1858-1947). Bombay: Asia Publishing
House. Hlm. 48
[3] Itihaas, "Chronology-Mahatma
Gandhi.1869-1948", http://www.itihaas.com/mod-
ern/gandhi-chrono.html, 24 Januari 2003. Hlm. Xi.
[4] Md. Afandi Awang. 2006. Komunalisme: Kesannya Ke Atas Peradaban
India. Kuala Lumpur : Penerbit Universiti Malaya. Hlm. 31
[7] Abdullah Zakaria Ghazali et al.
2000. Sejarah Asia Tenggara, Asia Selatan
dan Asia Timur 1800-1963. Shah Alam. Fajar Bakti Sdn. Bhd. hlm 382.
[8] Gilbert Khoo. 1978. Asia Dalam Perubahan. Petaling Jaya:
Heinemann Educational Books (Asia) Ltd. hlm 1207.
[9] Abdullah Zakaria Ghazali et al. Sejarah Asia Tenggara, Asia Selatan dan Asia
Timur 1800-1963. hlm 383.
[10] Azharudin Mohd Dali. 2004. Tamadun India. hlm. 303.
[11] Azharudin Mohd Dali. Tamadun India. hlm. 303.
[12] Ibid. 304.
[13] Abdullah Zakaria Ghazali et al. Sejarah Asia Tenggara, Asia Selatan dan Asia
Timur 1800-1963. hlm 384.
[14] Azharudin Mohd Dali. Tamadun India. hlm. 305.
[15] Neil Ryan.1978. India: Nasionalisme dan Kemerdekaan.
Kuala Lumpur: Logman. hlm. 29.
[16] Neil Ryan.India: Nasionalisme dan Kemerdekaan. hlm 30.
[17] Ibid.
[18] Azharudin Mohd Dali. Tamadun India. hlm. 307.
[19] Ibid. hlm. 310.
[20] Azharudin Mohd Dali. Tamadun India. hlm 311.
[21] Abdullah Ahmed An-Na’im. 2007. Islam dan Negara Sekular (terj
Murniati). hlm. 301.
[22] Zaenal Ali. 2008. Tragedi Benazir Bhutto. Yogyakarta:
Penerbit NARASI. hlm 78.
[23] Ibid. hlm 78
[24] C.H. Philips. 1966. Sejarah India. Kuala Lumpur: Dewan
Bahasa dan Pustaka Kementerian Pelajaran Malaysia. hlm 1 52.
[25] Azharudin Mohd Dali. Tamadun
India. hlm. 314.
[27]Azharudin Mohd Dali. Tamadun India. hlm 316 .316.
[29] A.L Basham.1998. A Cultural History of India. New York:
Oxford University Press. Hlm. 373.
[30] Tay Gaik Yeong, 1966, Mahatma Ghandi’s Role In The Indian
Nationalist Movement, Kuala Lumpur: Jabatan Sejarah Universiti Malaya, hlm.
13
[33] Gilbert Khoo dan Dorothy LO,
1978. Asia Dalam Perubahan Sejarah Asia Tenggara, Selatan dan Timur Asia,
Kuala Lumpur: Heinemann Educational Books (Asia) Ltd, Hlm. 1210.
[35] M. Rajantheran, Md.Afandi
Hj.Awang, 2004. Nasionalis atau
Komunalis: Sir Syed Ahmad Khan dan Mahatma Gandhi dalam Sejarah Moden India,
Malaysia: JATI, hlm 94.
[37] Troll, C.W., Sayyid Ahmad Khan: A Reinterpretation of
Muslim Theology, Karachi: Oxford University Press 1979, hlm 21.
[38] Iqbal Singh
Sevea 2012, The Political
Philosophy of Muhammad Iqbal: Islam and Nationalism in Late Colonial India,
London: Cambridge University Press, hlm 24
[39] Ibid, hlm 23
[40] Azharudin Mohd Dali 2004,Tamadun India. hlm 312
[41] Akbar S.Amed 1997, Jinnah, Pakistan and Islamic Identity (The
Search for Saladin), New York: Routledge, hlm 3
[42] Azharudin Mohd Dali 2004,Tamadun India, hlm 312
[43] Ibid.
[44] Akbar S.Amed 1997, Jinnah, Pakistan and Islamic Identity (The
Search for Saladin), New York: Routledge, hlm 87
No comments:
Post a Comment